Wat ik meemaak is ‘overwhelming'. O, even mijn Amerikaanse dochter uitzwaaien, ze gaat net naar school.
Wat ik meemaak is een klein rouwprocesje. Rouwprocesje van een springlevende dochter van pas 17 jaar. Ze zit ver weg, kilometers ver. Mijlen ver, beter gezegd. Ik wil niet weten hoeveel maar ergens ver weg in Amerika. Bijna aan de andere kant tegen die onherbergzame Rocky Mountains geplakt in een onbekend dorp. Niemand die daar ooit komt op zijn rondreis met camper door The Sates. ‘Waar??', vraagt men. Toch is het er mooi, schijnt.

‘Hoe lang?' Dat wil ik wél weten. En tellen. Aftellen wel te verstaan. De aftelkalender hangt in de keuken. Iedere maand gaat er één kaart af van de 10. Nee, ze gaat geen jáár, 10 maanden maar! ‘Dat ga je niet doen, hè, aftellen', zei mijn dochter van te voren. ‘Nee natuurlijk niet', maar ik kon het niet laten. Ik moest íets die eerste maand, iets doen, iets zien van hoe lang nog. Ze weet het niet. Ik kijk er nog niet te veel naar: er hangen er nog acht....

‘Wanneer ga je erheen?' ‘Niet, mag niet van de organisatie', zeg ik braaf. En ik som nog braver alle redenen op waarom niet. Mocht je me toevallig tegenkomen, vraag dan niet wannéér maar òf ik erheen ga! Misschien kun je zelf enkele redenen verzinnen. Zoals: 'de heimwee neemt toe als je elkaar ziet'. Lijkt tegenstrijdig maar ‘de organisatie', zegt dat het zo is. Ik neem dat maar aan.

Ja, ze leert er heel veel van, natuurlijk, maar vertel het mij niet!
Ik heb er geen boodschap aan. Misschien dat ik het over 10 jaar of zo met je eens ben.
Eerlijk gezegd ben ik een kloek, zo'n moederkloek. 'Altijd ben je met ze bezig', zei eens iemand. Viel wel mee, maar ik zorgde wel dat ze zichzelf konden bezig houden, ideeën hadden, geprikkeld werden. Ja, en zij, mijn middelste, wérd geprikkeld, door Amerika en kreeg al in de brugklas het sublieme idee erheen te gaan. Ja, toen dacht ik ook dat het goed is voor je ontwikkeling. Maar dat is weer 5 jaar geleden, toen ik dat dacht.

Toch kan ik nu mensen een béétje gelijk geven die met het cliché kwamen bij het afscheid: 'Missen went'. Niet te begrijpen dat je echt, dus écht, iemand moet missen, vind ik nu. Hoe doen die mensen dat? Ik rouw om een springlevende. Rouwen om een dode, zeker een kind, lijkt me niet te doen. Maar ook dat schijnt te wennen na ik wéét niet hoeveel jaar. Ik wil het niet weten.

Het went een beetje nu. Dank zij afleiding, mijn werk, erover te praten of er juist níet over te praten. Ook dank zij mijn andere 2 kinderen, om me heen, maar waar ik raar genoeg te weinig aan denk. Sorry als mam wat afwezig is. En we hebben er dus tijdelijk een bijgenomen.
Ook een uitwisselingsstudent, voor een jaar, eh 10 maanden. Uit Amerika, kan ik meteen uitleg vragen over Amerikaanse dingen die ik niet snap. Zijn er best veel. En het compenseert de leegte, een klein beetje.

Trouwens niet iedereen snapt mijn rouwprocesje. Waar héb je het over?? (Over mijn liefste dochter!) Maar dat zijn natuurlijk de minder kloekerige moeders. Of moeders die draken van pubers hebben die je zó graag een enkeltje Rocky Mountains geeft. Helaas was die van mij niet zo, meen ik me te herinneren.

Sterker nog, ze was gezellig, huiselijk, open, bijna volwassen, bijna een vriendin. En dan gaat ze. Ja, net als bij een overledene, onthoud ik alleen de goede dingen. Sorry dat ik weer vergelijk wat niet te vergelijken is. Tjonge, wat een pech nu dat ze zo was.
Ik bedoel, dat ze zo ís. We skypen nog, soms. Wat een uitvinding. Leve de techniek en dank bij deze aan allen die dit bedacht hebben. Wat robotachtig en vol pixels zie ik haar, echt, iedere 2 weken doen we het! Kletsen we weer bij, makkelijk 2 uur.

Ze heeft het leuk. Begin was moeilijk. Nu heeft ze haar draai, zoals dat heet. Haar draai in de Rocky Mountains. Ons kan ze ook best missen. Ze is sterker dan mij, stukken! Ik had dit vroeger niet in mijn hoofd gehaald. Mijn zus wel. Die deed dat toen al, zo'n high school jaar. Die was ook tougher dan mij. Zou het overerfbaar zijn? Ik bedoel, zou zoiets van tante op nicht kunnen gaan? Van mij heeft ze het niet.

De dagen net voordat ze ging, dat was een hel. Buikpijn. En ondertussen afscheidsfeesten regelen, visum, koffers etc. etc. Op mijn wanhopigste moment, 's nachts natuurlijk, heb ik me nog eens tot God gewend en hem gevraagd waarom dit nou míj en niet mijn zús overkwam. Zij was toch de sterkste van ons twee. Waarom stuurde hij die kinderen van mijn zus niet naar de Rocky Mountains, waarom zo nodig die van mij???

Het antwoord? Misschien over 10 jaar.

Annemie Engels
Moeder van één van onze High School studenten in Amerika
en tegelijk gastmoeder van een Amerikaanse student