Can you believe it that I am already halfway my journey? Ik niet namelijk. Deze week is precies halverwege mijn high school year in the USA. Dus ik vond het wel tijd om eens een blog te schrijven over Amerika en mijn kijk op Amerika.

Iedereen vraagt altijd, is het nog steeds leuk daar? En mijn antwoord is en blijft, JA, met hoofdletters. Het is hier echt geweldig. Soms natuurlijk wel eens ‘a moment of weakness’, dan mis je je vrienden en familie, de kleine dingetjes of verveel je je dood in de vakantie. In Amerika wordt alles met de auto gedaan, geen fiets. Ook al heb je een fiets, je kan hem niet gebruiken om zo maar even naar vrienden te gaan. Daar is het gewoon veel te gevaarlijk voor. Beetje jammer, want ik kan dus vrij weinig. Ik wist dit van te voren natuurlijk al wel, maar ik dacht, ik maak gewoon vrienden die een auto hebben. Iedereen van 16 jaar of ouder in Amerika heeft wel een auto. Niet dus, het helpt ook niet echt dat ik naar een city school ga, waar ook geen schoolbussen rijden, omdat iedereen lopend naar school gaat. Wat dus ook betekent dat bijna niemand een auto heeft (en als ze een auto hebben wonen ze aan de andere kant van York) Marie is erg druk, ze werkt elke dag, en als ze niet werkt is ze wel druk met andere dingen. Dus ik voel me vaak best wel bezwaard om Marie te vragen, omdat ik weer een ‘ride’ nodig heb. Soms verveel ik me dus wel. Maar ik weet wel, dat als ik terug kom ik mijn fietsje meer ga gebruiken.

Ik had het net ook al over een city school, en ik denk dat ik daar misschien ook wel een beetje 'pech' mee heb gehad. Ik vind het niet erg, maar ik had denk ik meer het High School gevoel gehad als ik op een andere school terecht was gekomen. Ik moet door metaal detectoren, mag de school niet verlaten, school is midden in de stad, geen eigen footballfield etc. Ik heb het gevoel dat de mensen hier op school meer afstand houden van me. Iedereen is echt geïnteresseerd en als ze horen dat ik een exchange student ben zijn ze ook heel enthousiast. Maar op de één of andere manier is het enthousiast zijn en dat is het. Vaak voorgesteld om iets te doen, maar dan komt er van hun kant vaak iets tussen. Wat me op een ander punt brengt: Amerikanen komen bijna NOOIT, hun afspraak na. Spreek je iets af, zeggen ze, bel me dan nog maar even over de precieze tijd etc., bel je ze, kunnen ze toch niet.

Nu zullen jullie wel denken, alleen maar negatieve punten, waarom heeft ze het daar dan zo leuk? Nou dat zal ik jullie eens vertellen. Het is gewoon super om eens even weg te zijn van het dagelijkse leven in Nederland en wat anders van de wereld te zien, op mijn eigen benen te staan en dingen meemaak die ik anders misschien wel nooit had meegemaakt. Zo heb ik nu een nieuwe familie: tweede mam, derde oma, broers die ik nooit gehad heb en allemaal 'ooms en tantes'! Ik heb denk ik wel geluk gehad met Maries familie. Die zijn allemaal zo lief en aardig. Net als Marie, 'lichte irritaties' blijf ik denk ik wel houden bij haar, omdat ze gewoon zo anders is dan ik, een andere kijk heeft op het leven. Maar daar heb ik ook wel weer heel veel van geleerd. Ik zou nooit zo kunnen leven als Marie, altijd druk met werk, en als niet werk is, dan is het wel de kerk, muziek of andere dingen. Maar ik Marie heeft mij wel de waarde van de kleine dingen in het leven laten zien. Het huis waar ze woont is best klein, en toch is ze er super blij mee. Ze is nou niet bepaald rijk, maar blijft geven aan de armen. En ook al is ze super druk, ze wil je toch helpen als er iets is. Dat zijn punten waarvan ik hoop dat ik ook wat meekrijg gedurende dit jaar. En dan haar moeder, ach, wat een schat is dat zeg! Altijd maar geïnteresseerd in mij, hoe het gaat op school, met basketbal en zelfs zo bezorgd over mij, dat ze mij haar nummer heeft gegeven, zodat als er iets is ik haar kan bellen, terwijl ze zelf geen kant op kan. En dan haar zoons, die me wel even meenemen om te gaan snowboarden, of me willen leren autorijden, of me meenemen paintballen! Geweldig! Ondanks dat sommige zaken op school anders zijn, vind ik het wel een hele ervaring waar ik veel van leer. Sommige mensen hebben echt zo'n sterke wil om iets te worden. Neem Angie, 16 jaar oud, gaat naar school elke dag, sport elke dag, haar ouders hebben weinig geld, dus werkt daarbij ook nog en geeft een deel daarvan aan haar ouders, om ze te helpen. Daarbij heeft ze haar eigen auto, good grades en vastbesloten om naar college te gaan ! Of Tierra, die bij haar oom en tante moet wonen, omdat ze geen contact heeft met haar vader en niet bij haar moeder kan wonen. En toch altijd blijft lachen. Dingen waarvan Nederlanders nog wel eens iets van kunnen leren. Want zien wij kinderen van 16 jaar werken om hun ouders te helpen?

Ik bewonder die mensen echt, zoveel problemen als ze hebben, toch blijven ze lachen. En zijn ze geïnteresseerd in mij en blijven me opvrolijken, als even me dag niet heb. Een ding wat ook heel erg positief is aan mijn high school ervaring in NL.

Verder hebben we natuurlijk ook nog het sporten! I just love it. Ik moet straks volgens mij echt gaan afkicken van dat vele sporten en bijna niks aan school doen. Ik heb hier de kans om elke dag te sporten en 3 verschillende sporten in 10 maanden te spelen. Sporten waarvan ik in NL niet de kans had gehad om te spelen. Het is echt zo gaaf om zo close te zijn in een team, elke dag ben je bij elkaar om te trainen. Als iemand zijn dag niet heeft, komt het hele team je wel aanmoedigen. Als iemand net even iets langzamer is dan de rest, dan is het het team dat je een schouderklopje geeft als je het gehaald hebt. Ik ben nu bij allebei de sporten de nieuweling geweest en mijn teammaatjes blijven me maar helpen! Dat geeft echt een goed gevoel. Ook al is het basketbalteam misschien niet het beste team, toch is het super leuk en kijk ik er elke dag naar uit! Hoewel ik natuurlijk wel erg blij ben dat ik vanaf zaterdag een weekje geen basketbal heb, omdat ik dan lekker een weekje naar North Carolina ga. Een ander punt wat echt super is! Ik krijg niet alleen meer van Pennsylvania te zien, maar ik ben al naar NYC geweest, South Carolina, Baltimore, en er zijn nog veel meer dingen gepland. Zo krijg ik een veel beter beeld van Amerika!

En een ander punt, een ding wat ik nu echt besef: Ik heb de beste familie en vrienden die ik ooit had kunnen wensen. Ik mis jullie wel en ik heb soms ook wel een dagje dat ik gewoon weer even terug naar NL wil gaan en iedereen weer even wil zien, maar ik wil wel terug hierheen om die laatste 5 maanden af te maken. De tijd vliegt echt voorbij, basketbal zit er al weer bijna op en dan begint in maart voetbal en dan nog maar 3 maanden. Januari en Februari vliegen voor mij altijd voorbij. Dus ik ga dan ook nog zeker genieten voordat het over is.

Ik heb nog een ander ding geleerd. ‘I am not a quiter’. Ik denk dat ik in NL misschien nog best wel eens opgaf, gewoon omdat ik het niet leuk vond of een andere reden. En hoewel ik hier soms met basketbal wel eens zoiets heb van: OMG, ik heb echt geen zin om dat geschreeuw van de coach nog langer aan te horen, of my knees are killing me, I can't do this. Ik blijf vechten, en dat zal ik ook zeker in NL doen. Blijf vechten voor de dingen die je graag wilt, want als je erop terug kijkt, is het het allemaal waard!

Ik hoop dat iedereen een gelukkig Nieuwjaar heeft! En dat iedereen zijn droom kan waarmaken in 2010.

Ik mis jullie,

Charis

-Do not spoil what you have by desiring what you have not; remember that what you now have was once among the things you only hoped for.