Al zoekend naar vrijwilligerswerk, kom ik op de website van Travel Active terecht. Het ziet er vrolijk en overzichtelijk uit, dus blijf ik hangen. Al snel klik ik op het kopje ‘High School'. Nieuwsgierig als ik ben, lees ik het aandachtig door. Het klinkt enorm leuk en het is echt wat voor mij. Ik zeg tegen mijn ouders dat het maar goed is dat ik me nog niet heb ingeschreven bij de hogeschool voor Journalistiek, want ik heb iets anders gevonden!

Na maanden van overleg en geregel sta ik dan eindelijk in augustus op Schiphol met twee grote koffers en een ticket naar Amerika in mijn hand. Alsof ik volgende week weer terug ben lopen mijn ouders, broer, beste vriendin en ik richting de groep. Wanneer alle high school-ers zijn ingecheckt begint het toch te kriebelen. ‘'Tien maanden'', denk ik...dat is best lang... Ik kijk een beetje verdwaasd om me heen en zie dat iedereen afscheid aan het nemen is. Als ik me omdraai geeft Kelly, mijn beste vriendin, me een knuffel en ik begin spontaan te huilen. Ik ga ze missen...

Nog een keer achterom kijkend met betraande ogen loop ik door de paspoort controle. Ze zijn uit zicht. Ik slaak een diepe zucht en denk: ‘'Het avontuur begint''.
‘'No Kelsey, it's your turn!'', roep ik richting haar kamer. Mijn (gast)zusje probeert altijd onder het uitruimen van de afwasmachine uit te komen. Mijn leven is normaal geworden hier wat geweldig is, maar dan zitten er ook weleens discussies bij met je gastfamilie. Ik woon nu vijf maanden bij de Baileys in Colorado, maar het voelt als langer. Nederland is ver weg, maar daar heb ik weinig last van. Het dagelijks leven gaat ook hier gewoon door. School, basketbal, thuis. Ik heb het soms te druk om mijn blog bij te houden! Morgen heb ik weer een basketbalwedstrijd. De hele school komt kijken, dus ik ben best zenuwachtig, maar ook heel opgewonden. Wat een energie steken ze hier in sport zeg.

Kelsey is inmiddels naar de keuken gekomen en ze steekt haar tong naar me uit. Een half uurtje later zitten we samen op de bank. Ik probeer haar wat Nederlands te leren, maar ver komen we niet. We zetten een film op, ik klim op de bank en ik voel me thuis.

In gedachten verzonken kijk ik uit het vliegtuigraampje. Mijn ogen zijn nog een beetje waterig. Ik ben weer onderweg naar Nederland. We stijgen op en ik kijk achterom naar de prachtige Rocky Mountains en ik vraag me af wanneer ik hier weer zal landen.

Er staan wel honderd mensen als ik de aankomsthal inloop. Ik knuffel mijn familie en vriendinnen. Weer een zucht... ik ben weer thuis.

Na weer een beetje kennismaken met Nederland, aardig wat heimwee naar Amerika en een rustige zomervakantie, sta ik in september voor de Hogeschool voor Journalistiek op mijn eerste schooldag. Ik ben trots op mezelf, omdat ik de stap heb gemaakt om naar het buitenland te gaan. Ik zal de rest van mijn leven genieten van die goeie beslissing. Vol zelfvertrouwen stap ik naar binnen. Op weg naar weer een nieuw avontuur.