¨Nou Julie, tot volgende week!¨ schreef mama als afsluiting van haar email. Maar ik geloof haar niet. Hoe kan dat nou zijn. Ik, volgende week, thuis? Ik geloof het niet. Ik bevat het niet. Het is geen kwestie van dat ik niet naar huis wil of wel. Maar je moet begrijpen dat ik hier mijn leventje heb opgebouwd. Ik heb hier een topfamilie, lieve vrienden en het voelt allemaal zo vertrouwd. Ik heb mijn plekje gevonden binnen deze familie, binnen deze gemeenschap.
Die eerste maanden keek ik van alles nog op. Van de mensen, de straten, de huizen, de levensstijl, het ritme van het leven, de structuur van de school, het eten. Nu weet ik niet beter.

De Spaanse taal onder de knie in een jaar!
Dit jaar heb ik gevochten om Spaans eigen te maken. Het is niet makkelijk geweest. Maar ik kan eindelijk toegeven dat het me dan uiteindelijk WEL gelukt is. Wat zal ik het gaan missen, dat Spaans praten. Nu pas begrijp ik hoelang een jaar kan zijn. Hoeveel er in een jaar gebeuren kan. Hoeveel je kan veranderen als persoon. Ik blijf ik, maar met een nieuwe familie, een nieuwe identiteit en veel nieuwe ervaringen.

I love Argentinië!
En wat heb ik veel van het land mogen zien. Van het puntje in het noorden tot het puntje in het zuiden. Van het westen tot het oosten. Ik ben verliefd. Op het landschap wat je tegenkomt. Zo uitgebreid, zo puur. Begin met sparen en kom naar Argentinië. Je zult geen spijt krijgen! Gister vroeg iemand me of ik nogmaals Argentinië zou kiezen als ik de kans had. Ja, zeker weten. De mensen zijn zo gastvrij en oprecht hier. Ze zijn trots dat jij hier een jaar wil wonen. Ze zullen je welkom laten voelen. Die heerlijke asado, al die mates die ik gedronken heb met een Argentijn, die hoeveelheid snoepgoed dat ze hebben. Je zult er niet genoeg van krijgen. (Totdat je opeens 6kilo meer weegt)

Klaar. Over. Uit..
Ik ben zo dankbaar dat het jaar zo vlekkeloos voorbij is gegaan. Geen problemen met de familie, geen problemen in de maatschappij of op school. Niemand die me slecht heeft behandeld, altijd even vriendelijk. Het jaar is zoals ik me het had kunnen voorstellen of zelfs beter. Het doet pijn dat het op een einde komt. Het einde van mijn uitwisseling. Alsof je een boek hebt uitgelezen. Einde. Over.

Nooit meer het praatje dat je uitwisselingsstudente bent voor een jaar... Nee, kom ik terug, ben ik een toerist, iemand voor een paar weekjes. Geen inwoner meer. Ik zal geen deel meer uitmaken van de gemeenschap. Ik zal alleen op visite komen. Dit verhaal is net zo chaotisch als mijn gedachten in mijn hoofd. Ik ben blij, verdrietig, zenuwachtig, boos, gestrest. Alles wat je maar bedenken kan, ben ik.

Het afscheid
Komende dagen zal ik lekker thuis zijn. Morgenavond feestje hier, mijn despedida (afscheid). Zaterdag komen mensen langs, loop ik nog eens een rondje. In de avond is er een feestje ergens. En dan zondag, slik, pak ik de traffic naar Buenos Aires. Begint mijn 35uur durende reis. Gelukkig samen met Paula en Marijke, mijn collegaatjes die me zo dierbaar zijn geworden door afgelopen jaar. Samen begonnen we aan dit jaar, samen eindigen we het. Wij zijn de laatste die zijn overgebleven van alle Nederlanders. Een kwestie van nog langer blijven, ging niet eens. *trots*

Goed,
einde.punt.over

Groetjes Julie