Een meisje uit mijn klas vertelde dat zij een jaar high school wilde gaan doen in Engeland. Ik had het er met een vriendin over en ons leek dat ook wel wat, maar dan in Amerika! We hebben op internet rondgekeken naar verschillende organisaties en we kwamen al snel bij Travel Active uit. Zo belandden we al snel in een lang proces van prikken halen, papieren invullen, een paspoort en een visum aanvragen en nog meer papieren invullen. Veel werk, maar ontzettend leuk om te doen want je komt steeds meer in de sfeer van je eigen avontuur.
In april werd ik gekozen door een gastgezin, yes! Mijn gastgezin bestond uit een vader en moeder met twee jonge kinderen van 8 en 9 jaar, ze wonen in Georgia, de staat boven Florida, lekker warm dus! Ik kreeg er steeds meer zin in om weg te gaan en voor mij kon de tijd niet snel genoeg gaan!

Toen was eindelijk de dag aangebroken, het afscheid op Schiphol. Mijn hele familie was er en al mijn vriendinnen, één van mijn beste vriendinnen waarmee ik het plan had om dit te gaan doen vloog ook toevallig op dezelfde datum, wat natuurlijk extra leuk was. Het afscheid was wel even moeilijk want je realiseert je dan toch wel dat je je familie en vrienden voor zo'n lange tijd niet meer zult zien, maar toch kon ik ook niet meer wachten om te vertrekken. Ik was er helemaal klaar voor om aan dit nieuwe avontuur te gaan beginnen!

Eerst zijn we voor een paar dagen met de een hele groep naar New York geweest voor een oriëntatie. Wat een geweldige paar dagen waren dat! We hadden een erg leuke groep en ondanks onze geannuleerde vlucht hebben we toch nog erg veel lol gehad en veel van New York kunnen zien. Op zaterdag vloog iedereen door naar zijn of haar gastgezin, toch wel erg spannend want nu begon het echt! De vlucht was niet al te lang en twee uurtjes later stond ik in Atlanta, Georgia. Ik had al een aantal maanden contact met mijn gastgezin en ik had al veel foto's van ze gezien dus ik wist hoe ze eruit zagen. Ik herkende ze dan ook meteen en zij waren ook dolenthousiast toen ze mij zagen. Mijn gastbroertje en zusje hadden een grote tekening voor me gemaakt met ‘Welcome Imke' erop, echt heel erg leuk!

In het begin was het wel even wennen, alles is natuurlijk nieuw en je kent nog niemand, maar op school ging het al snel goed en leerde ik ook steeds meer mensen kennen. Het eerste semester was koor een van de vakken die ik volgde. Ik voelde me meteen thuis in deze klas en iedereen was erg geïnteresseerd in mij, want het is niet niets als je vertelt dat je uit Nederland komt natuurlijk! In mijn koor klas kletsten we dus meestal ook meer dan dat we echt zongen. Iedereen had zoveel vragen en was zo geïnteresseerd en sommigen wilden zelfs graag Nederlands leren!

Naast school heb ik ook aan sport gedaan. Sport is heel belangrijk in Amerika en hier wordt ook veel aandacht aan besteed. Samen met een goede vriendin van mij uit Duitsland, ook een uitwisselingsstudent, ben ik softbal gaan spelen. We kwamen met 0,0 ervaring in een Amerikaans softbal team. Niemand vond dit erg en ze vonden het maar al te leuk dat wij buitenlands waren en om het ons te leren en ons te helpen met alles! Omdat mijn naam te moeilijk was om te onthouden heb ik daar een bijnaam gekregen, Dutchie. Deze stond uiteraard ook op de achterkant van mijn wedstrijdshirtje! De wedstrijden waren het leukste van allemaal. De teamsfeer die er hangt en iedereen moedigt elkaar aan, ‘Go Dutchie, Go Dutchie!' Ik heb hier ook veel nieuwe vrienden gemaakt, want als team doe je veel samen en je leert elkaar goed kennen en het zijn allemaal Amerikaanse meiden van mijn leeftijd, dus het was altijd echt super gezellig.

Na 10,5 maand in Amerika te hebben gewoond zat het er alweer op en was het tijd om weer naar huis te gaan. Het jaar is zo ongelofelijk snel gegaan, ik heb zoveel meegemaakt, nieuwe dingen ontdekt, en zoveel nieuwe ervaringen opgedaan dat het gewoon teveel is om op te schrijven. Ik heb een fotoboek van mijn hele jaar in Amerika voor mijn gastgezin gemaakt en die heb ik vlak voordat ik wegging aan ze gegeven. Voor hun was het ook heel erg moeilijk om afscheid te nemen want ik heb er toch een jaar lang gewoond en we hebben elkaar heel erg goed leren kennen. Mijn gastbroertje en zusje zagen mij echt als hun grote zus en mijn gastouders zagen mij als een derde kind van hen. Ik zie mijn gastgezin ook echt als een tweede familie, ik kan echt zeggen dat ik een tweede leven heb in Amerika.

Half juni 2010 ben ik teruggekomen in Nederland. Ik moet zeggen dat ik het ook wel weer heel erg fijn vond om iedereen hier weer te zien! Ik heb mijn familie en vrienden natuurlijk ook wel gemist, want het is niet niks om zolang bij ze weg te zijn. Ik vond het gek genoeg helemaal niet raar om weer in Nederland te zijn, ik hoefde niet te wennen en het voelde meteen weer goed. Ik denk dat dit ook wel komt doordat ik Nederland nooit ben vergeten terwijl ik in Amerika zat. Ik mis Amerika af en toe echt wel, vooral de school, mijn gastgezin en de vrienden die ik daar heb gemaakt.

Door dit jaar in Amerika ben ik wel veranderd, niet echt in mijn gedrag maar ik ben er wel ‘ouder' door geworden, volwassener. Mijn moeder in Amerika zei toen ik wegging, ‘Je kwam hier als een teenager, en je vertrekt als een young lady'. En zo voel ik het zelf ook, ik weet me beter te redden in bepaalde situaties en ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. Ik heb nu meer vertrouwen, ook in mezelf dat ik bepaalde dingen kan waarvan ik eerst dacht dat ik ze nooit zou kunnen.

Dit afgelopen jaar in Amerika heeft heel veel voor mij betekend, het is een jaar om nooit te vergeten en het is zeker een van de beste jaren uit mijn leven die niemand meer van me afpakt.

Don't dream it, do it!