Milou en haar High School jaar in Australie

Milou heeft het High School Australie programma gevolgd via Travel Active. Lees hier haar High School ervaring:

Ikben tien maanden in Australië geweest om High School te doen. Dit is mijn verhaal.

Niets is zo eng om daadwerkelijk de knoop door te hakken, en te zeggen: ‘Ik ga!’. Ik ben van nature nogal een twijfelaar. Toen ik deze quote op de Travel Active website vond: ‘je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan, dan van de dingen die je niet hebt gedaan!’, besloot ik dat ik niet langer moest twijfelen!

Ik gaf me op, en vrij snel werd er een gastgezin gevonden. Een alleenstaande moeder met haar 15jarige zoon, in hartje Sydney! Wat had ik er zin in! Maar tegelijkertijd.. vond ik het doodeng. En daar sta je dan, op Schiphol. Afscheid te nemen van vrienden en familie. Leuk is anders! Het was op dat moment erg fijn dat we met een groep gingen, allemaal mensen die in dezelfde schoenen staan! Vanaf het moment dat je door de douanepoortjes loopt, begint het echt…

Ongeveer 28 uur later in Sydney aangekomen, stond daar een gastgezin op me te wachten! Vanaf dat moment begint het wennen. Het is zo vreemd om te beseffen dat dit nu je thuis is.

Een week na aankomst begon mijn school. Ik zat op Marrickville High School. Een gemengde school met ontelbaar veel nationaliteiten.Hoewel het op school al snel echt heel goed ging, ging het in mijn gastgezin wat minder. Mijn gastmoeder kon me moeilijk loslaten en was overbezorgd. Niks mis mee, maar zelf nam ze me ook nergens mee naar toe. Het werd dus nogal een saai bestaan. Ik besloot dat ik graag iets anders wilde proberen, en nam contact op met de Australische partnerorganisatie van Travel Active. Zij vonden een super gezellig gezin! Een alleenstaande moeder, met twee dochters van mijn leeftijd. Daarnaast hadden ze ook een uitwisselingsstudent uit Zwitserland in huis. Een gezellige meidenbende dus! Hier heb ik echt een hele leuke tijd gehad, veel gezien en beleefd.

Een minpuntje was dat ik van tevoren wist dat dit gezin me maar tijdelijk onderdak kon bieden. Zij gingen namelijk op een grote reis. Ik en het Zwitserse meisje moesten dus op zoek naar wat anders…

Op naar gastgezin nummer drie! Dit keer vond ik zelf een geschikt gezin, een Griekse/Australische familie! Ik verhuisde naar een ander deel van Sydney. Het was een gezin met een vader, moeder en twee zoontjes. Weer heel anders, maar leuk! Ik moest hierbij ook van school veranderen. Dit vond ik toen heel jammer, maar achteraf een goede zet! Het was een meisjes High School, ‘Beverly Hills Girls High’. Ik had hier al snel een heel gezellig vriendinnenclubje! Ook met mijn gastgezin was het raak! We deden heel veel leuke dingen. Stedentripjes, uit eten en vooral heel veel familiebezoekjes: echt Grieks!

In dit gezin, en op deze school kwam mijn avontuur ten einde. Van te voren hoop je natuurlijk dat je in een keer een geweldig gezin en een leuke school treft. Ook ik hoopte dat. Maar achteraf ben ik blij met hoe het gelopen is. Ik heb de kans gekregen om een kijkje te nemen in het leven van drie compleet verschillende Australische gezinnen. Het was nooit saai… Ik ben er sterker en uitgekomen dan ik, en mijn ouders;-), ooit had kunnen denken.

Het afscheid in Nederland, tien maanden eerder was moeilijk. Maar het afscheid van mijn Australische vrienden en familie was misschien nog wel veel moeilijker!

Ik heb een bijzonder, bewogen maar fantastisch jaar gehad!

Charis vertelt over haar eerste High School semester in Amerika

Can you believe it that I am already halfway my journey? Ik niet namelijk. Deze week is precies halverwege mijn high school year in the USA. Dus ik vond het wel tijd om eens een blog te schrijven over Amerika en mijn kijk op Amerika.

Iedereen vraagt altijd, is het nog steeds leuk daar? En mijn antwoord is en blijft, JA, met hoofdletters. Het is hier echt geweldig. Soms natuurlijk wel eens ‘a moment of weakness’, dan mis je je vrienden en familie, de kleine dingetjes of verveel je je dood in de vakantie. In Amerika wordt alles met de auto gedaan, geen fiets. Ook al heb je een fiets, je kan hem niet gebruiken om zo maar even naar vrienden te gaan. Daar is het gewoon veel te gevaarlijk voor. Beetje jammer, want ik kan dus vrij weinig. Ik wist dit van te voren natuurlijk al wel, maar ik dacht, ik maak gewoon vrienden die een auto hebben. Iedereen van 16 jaar of ouder in Amerika heeft wel een auto. Niet dus, het helpt ook niet echt dat ik naar een city school ga, waar ook geen schoolbussen rijden, omdat iedereen lopend naar school gaat. Wat dus ook betekent dat bijna niemand een auto heeft (en als ze een auto hebben wonen ze aan de andere kant van York) Marie is erg druk, ze werkt elke dag, en als ze niet werkt is ze wel druk met andere dingen. Dus ik voel me vaak best wel bezwaard om Marie te vragen, omdat ik weer een ‘ride’ nodig heb. Soms verveel ik me dus wel. Maar ik weet wel, dat als ik terug kom ik mijn fietsje meer ga gebruiken.

Ik had het net ook al over een city school, en ik denk dat ik daar misschien ook wel een beetje 'pech' mee heb gehad. Ik vind het niet erg, maar ik had denk ik meer het High School gevoel gehad als ik op een andere school terecht was gekomen. Ik moet door metaal detectoren, mag de school niet verlaten, school is midden in de stad, geen eigen footballfield etc. Ik heb het gevoel dat de mensen hier op school meer afstand houden van me. Iedereen is echt geïnteresseerd en als ze horen dat ik een exchange student ben zijn ze ook heel enthousiast. Maar op de één of andere manier is het enthousiast zijn en dat is het. Vaak voorgesteld om iets te doen, maar dan komt er van hun kant vaak iets tussen. Wat me op een ander punt brengt: Amerikanen komen bijna NOOIT, hun afspraak na. Spreek je iets af, zeggen ze, bel me dan nog maar even over de precieze tijd etc., bel je ze, kunnen ze toch niet.

Nu zullen jullie wel denken, alleen maar negatieve punten, waarom heeft ze het daar dan zo leuk? Nou dat zal ik jullie eens vertellen. Het is gewoon super om eens even weg te zijn van het dagelijkse leven in Nederland en wat anders van de wereld te zien, op mijn eigen benen te staan en dingen meemaak die ik anders misschien wel nooit had meegemaakt. Zo heb ik nu een nieuwe familie: tweede mam, derde oma, broers die ik nooit gehad heb en allemaal 'ooms en tantes'! Ik heb denk ik wel geluk gehad met Maries familie. Die zijn allemaal zo lief en aardig. Net als Marie, 'lichte irritaties' blijf ik denk ik wel houden bij haar, omdat ze gewoon zo anders is dan ik, een andere kijk heeft op het leven. Maar daar heb ik ook wel weer heel veel van geleerd. Ik zou nooit zo kunnen leven als Marie, altijd druk met werk, en als niet werk is, dan is het wel de kerk, muziek of andere dingen. Maar ik Marie heeft mij wel de waarde van de kleine dingen in het leven laten zien. Het huis waar ze woont is best klein, en toch is ze er super blij mee. Ze is nou niet bepaald rijk, maar blijft geven aan de armen. En ook al is ze super druk, ze wil je toch helpen als er iets is. Dat zijn punten waarvan ik hoop dat ik ook wat meekrijg gedurende dit jaar. En dan haar moeder, ach, wat een schat is dat zeg! Altijd maar geïnteresseerd in mij, hoe het gaat op school, met basketbal en zelfs zo bezorgd over mij, dat ze mij haar nummer heeft gegeven, zodat als er iets is ik haar kan bellen, terwijl ze zelf geen kant op kan. En dan haar zoons, die me wel even meenemen om te gaan snowboarden, of me willen leren autorijden, of me meenemen paintballen! Geweldig! Ondanks dat sommige zaken op school anders zijn, vind ik het wel een hele ervaring waar ik veel van leer. Sommige mensen hebben echt zo'n sterke wil om iets te worden. Neem Angie, 16 jaar oud, gaat naar school elke dag, sport elke dag, haar ouders hebben weinig geld, dus werkt daarbij ook nog en geeft een deel daarvan aan haar ouders, om ze te helpen. Daarbij heeft ze haar eigen auto, good grades en vastbesloten om naar college te gaan ! Of Tierra, die bij haar oom en tante moet wonen, omdat ze geen contact heeft met haar vader en niet bij haar moeder kan wonen. En toch altijd blijft lachen. Dingen waarvan Nederlanders nog wel eens iets van kunnen leren. Want zien wij kinderen van 16 jaar werken om hun ouders te helpen?

Ik bewonder die mensen echt, zoveel problemen als ze hebben, toch blijven ze lachen. En zijn ze geïnteresseerd in mij en blijven me opvrolijken, als even me dag niet heb. Een ding wat ook heel erg positief is aan mijn high school ervaring in NL.

Verder hebben we natuurlijk ook nog het sporten! I just love it. Ik moet straks volgens mij echt gaan afkicken van dat vele sporten en bijna niks aan school doen. Ik heb hier de kans om elke dag te sporten en 3 verschillende sporten in 10 maanden te spelen. Sporten waarvan ik in NL niet de kans had gehad om te spelen. Het is echt zo gaaf om zo close te zijn in een team, elke dag ben je bij elkaar om te trainen. Als iemand zijn dag niet heeft, komt het hele team je wel aanmoedigen. Als iemand net even iets langzamer is dan de rest, dan is het het team dat je een schouderklopje geeft als je het gehaald hebt. Ik ben nu bij allebei de sporten de nieuweling geweest en mijn teammaatjes blijven me maar helpen! Dat geeft echt een goed gevoel. Ook al is het basketbalteam misschien niet het beste team, toch is het super leuk en kijk ik er elke dag naar uit! Hoewel ik natuurlijk wel erg blij ben dat ik vanaf zaterdag een weekje geen basketbal heb, omdat ik dan lekker een weekje naar North Carolina ga. Een ander punt wat echt super is! Ik krijg niet alleen meer van Pennsylvania te zien, maar ik ben al naar NYC geweest, South Carolina, Baltimore, en er zijn nog veel meer dingen gepland. Zo krijg ik een veel beter beeld van Amerika!

En een ander punt, een ding wat ik nu echt besef: Ik heb de beste familie en vrienden die ik ooit had kunnen wensen. Ik mis jullie wel en ik heb soms ook wel een dagje dat ik gewoon weer even terug naar NL wil gaan en iedereen weer even wil zien, maar ik wil wel terug hierheen om die laatste 5 maanden af te maken. De tijd vliegt echt voorbij, basketbal zit er al weer bijna op en dan begint in maart voetbal en dan nog maar 3 maanden. Januari en Februari vliegen voor mij altijd voorbij. Dus ik ga dan ook nog zeker genieten voordat het over is.

Ik heb nog een ander ding geleerd. ‘I am not a quiter’. Ik denk dat ik in NL misschien nog best wel eens opgaf, gewoon omdat ik het niet leuk vond of een andere reden. En hoewel ik hier soms met basketbal wel eens zoiets heb van: OMG, ik heb echt geen zin om dat geschreeuw van de coach nog langer aan te horen, of my knees are killing me, I can't do this. Ik blijf vechten, en dat zal ik ook zeker in NL doen. Blijf vechten voor de dingen die je graag wilt, want als je erop terug kijkt, is het het allemaal waard!

Ik hoop dat iedereen een gelukkig Nieuwjaar heeft! En dat iedereen zijn droom kan waarmaken in 2010.

Ik mis jullie,

Charis

-Do not spoil what you have by desiring what you have not; remember that what you now have was once among the things you only hoped for.

Senza veder la Sicilia non è possibile farsi un'idea dell'Italia. La Sicilia è la chiave di tutto.

taliaans! Ja, ik heb mijn geweldige High School jaar in Italië door mogen brengen. En niet zomaar ergens in Italië maar in Sicilië! En dan hoor ik denken: Hoe kom je op het idee om naar Italië te gaan? Waarom Italië?

Eerst dacht ik er ook niet aan om naar Italië te gaan. Immers als je aan highschool denkt dan denk je gelijk aan Amerika. Maar toen ik de brochure van Travel Active in de bus kreeg trok Amerika mij niet meer. Mijn oog viel op het altijd zonnige en cultuurrijke Italië. Het land waarin ze het ongemanierd vinden om met minder dan drie gangen te lunchen. Het land van de pizza’s (pizza’s zo groot dat als ik er middenin een gat zou maken ik hem zou kunnen dragen als poncho!) Italië, het land van de pastas en natuurlijk het land van de mafia. Italië is een land met een hele rijke cultuur, het land van het traditionele familieleven. Met name Sicilië is erg cultuurrijk. Je vindt er van Griekse tempels tot byzantijnse mozaïeken tot Arabische koepels.

Het wachten op een gastgezin vond ik erg spannend en toch ook eng. Je denkt toch: Is er wel een gastgezin voor mij? Straks gaan alle mensen voor een student van buiten Europa (dat klinkt toch interessanter dan ene meisjes uit Nederland).Ik had verwacht dat ik in het noorden van Italië werd geplaatst aangezien bijna elke uitwisselingsstudent in het noorden van Italië wordt geplaatst omdat daar immers meer gastgezinnen zijn. Dus ik was heel erg verrast (zeker niet in verkeerde zin!) dat Jessica mij belde en ik door een gastgezin uit Palermo was uitgekozen. Veel zuidelijker in Italië kan ook haast niet.

Toen ik voor het eerst het huis van mijn gastouders zag wist ik niet waar ik moest kijken. Het was een ontzettend grote villa met een zwembad in de tuin. Ik heb het echt ontzettend getroffen met mijn gastgezin. Het was een erg leuk gastgezin. Het was wel heel erg moeilijk om het Italiaans te leren. Toen ik er naar toe ging kon ik geen woord Italiaans spreken of begrijpen. Afgezien van een paar woorden zoals: pizza, grazie, buon giorno. Het leven in een gastgezin ging mij goed af. Er waren maar een paar kleine regeltjes zoals: Ik mocht niet na 8 uur nog met de bus. Ik moest zaterdagavond voor 2 uur weer thuis zijn. En ik moest mijn eigen slaapkamer schoonmaken. Verder hoefde ik eigenlijk niets te doen aangezien ze voor de rest van het huis een schoonmaker hadden. Ik ben nooit tegen problemen aangelopen met mijn gastgezin. Mijn gastmoeder stond dag en nacht voor mij klaar. In het begin was het wel moeilijk om te wennen aan alles. Je komt in een compleet andere wereld terecht. Ander eten, een ander klimaat, andere mensen, andere gewoontes kortom alles is anders. Ik raakte overal snel aan gewend. Met de taal ging het ook steeds beter. Na drie maand sprak ik al redelijk goed Italiaans. In het begin was het handen en voeten werk maar aangezien er niemand Engels laat staan Nederlands spreekt moet je wel Italiaans praten. Maar zo leer je de taal wel op zijn snelst!

Ik heb er absoluut geen dag spijt van gehad dat ik Italië heb gekozen. Het is een geweldig land. De Italiaanse cultuur is echt geweldig. Ik hoorde er gelijk bij als één van de familie. En dit vind je overal in terug. Bijvoorbeeld in de gastvrijheid, Italiaanse en in het bijzonder Siciliaanse mensen zijn veel opener en warmer. Mensen begroeten hier elkaar met een kus op de wang (ook de mannen bij elkaar!). En niet zoals hier in Nederland dat je even zwaait als je een bekende tegenkomt.De familie staat in het Italiaanse levenboven alles! Elke zondag kwamen er allemaal tantes en ooms en aten we allemaal samen aan de grote tafel in de tuin. En dat is niet zomaar een lunch, maar een Italiaanse lunch! Ik had het gevoel dat het elke zondag kerstmis was! Mijn gastmoeder was dan wel wiskunde lerares maar ze kon koken als een vijf sterren kok!

Maar aan alle pluspunten zitten natuurlijk ook minpunten. Maar alle pluspunten overtreffen de minpunten met gemak. Ik heb een geweldig jaar gehad. En nu mijn jaar afgelopen is vind ik het superjammer. Het was ook wel weer leuk om naar huis te gaan en al mijn familie en vrienden weer te zien. Maar je houdt toch gemengde gevoelens. Het lijkt wel of je in twee werelden leeft en ik heb het gevoel dat ik er tussenin hang.

Ik raad echt iedereen aan om aan een uitwisseling mee te doen. Niet alleen omdat je een andere taal en een andere cultuur leert. Maar ook omdat je zelfstandiger wordt, je veranderd, je groeit (op). Zo’n jaar doet je veel beseffen. Er zullen in een jaar altijd moeilijkere momenten zitten, bijvoorbeeld met kerst en oud&nieuw. Maar dat weegt nooit op tegen alle mooie momenten die ik heb mogen meemaken!

Een hart kun je niet in een vakje stoppen. Mensen zeggen vaak 'volg je hart' maar het kan je alle kanten opsturen. De mijne zal altijd voor een deel in Sicilië blijven.

Suzanne Maas,
uitwisselingsstudente Italië

Stephanie combineerde High School in Nieuw-Zeeland met Work & Travel in Australië!

Ik zie me nog naar Utrecht reizen in september. Het einde van mijn middelbare school carrière zat eraan te komen en ik had besloten een jaar weg te gaan. Reizen naar een ver onbekend land. Eerst was ik vastbesloten te gaan backpacken door Australië maar al snel kwam ik erachter dat er ook zoiets bestond als het highschool programma. Dat leek me waanzinnig om te doen en ideaal om te combineren met mijn backpackavontuur. Na de bijeenkomst was ik ervan overtuigd: Ik ga eerst voor een semester (half jaar) naar een high school in Nieuw-Zeeland en vervolgens vlieg ik door naar Australië waar ik een half jaar ga backpacken. Na lang wachten was het dan eindelijk zover op 18 juli. Ik zat in het vliegtuig richting Auckland vergezelt door nog 2 andere geluksvogels.
Na een lange vlucht van 33 (!) uur kwam ik eindelijk aan in ‘God’s own paradise’. In Nieuw-Zeeland kwam ik te wonen in Rotorua. Een stad in het midden van het noordereiland. Rotorua staat naast de stinkende zwavellucht (daarom ook wel rottenrua genoemd ) vooral bekend om de maori cultuur, spa’s en spectaculaire geisers.

Ik woonde bij een heel leuk gastgezin bestaande uit gastmoeder Sharlene, gastvader Kevin en een gastzusje van 8 Clelland. Het was een echt kiwigezin, waar niets boven rugby ging maar bovenal gezelligheid centraal stond. We woonden naast de school waar ik naar toe ging: Rotorua Girls High School. Jup, ik ging daar naar een heuse meisjesschool. Compleet anders dan hier in Nederland natuurlijk. Ik zat in het eindexamenjaar daar, met als grootste meevaller dat ik geen uniform aan hoefde.

De school was verdeeld in 4 houses: Hinemoa, Rangiuru, Rukuwai en Karenga. Deze houses strijden tegen elkaar in onder andere sportwedstrijden. In Nieuw-Zeeland kun je ongelofelijk veel verschillende vakken volgen. Psychology, Dance, Japanese, Hairdressing en Maori performing arts om maar eens wat te noemen. En ook de sporten die je kan beoefenen variëren van onderwater hockey tot abseilen. Je kon kiezen uit wel 45 sporten!

Er waren veel internationale studenten, het leukste was dan ook zeker international day op school, waar iedereen in traditionele klederdracht naar school kwam. Een heel ander gezicht dan dat je iedereen dagelijks in hetzelfde uniform ziet rondlopen. De hele dag waren er allerlei activiteiten verzonnen die te maken hadden met verschillende culturen. In een ander land, maak je natuurlijk ook veel gekke blunders. Zo stapte ik aan het begin steeds in aan de verkeerde van de auto, ging ik de eerste dag op zoek naar een speciaal meisjestoilet en dacht ik dat het brandalarm af ging terwijl dat de zoemer was.

Het meest genoten heb ik van alle uitstapjes die ik maakte met mijn gastmoeder en gastzusje. Ieder weekend gingen we wel ergens anders heen en ik heb op die manier veel van Nieuw-Zeeland kunnen zien. En aan het einde van het jaar maakte ik samen met alle andere buitenlandse studenten die met NZIIU (de partnerorganisatie van Travel Active) in Nieuw-Zeeland waren een geweldige trip naar het zuidereiland. Tijdens die reis heb ik heel veel leuke mensen leren kennen en waanzinnige dingen mogen meemaken zoals een bungy-jump, een sneeuwstorm in het Antarcticacentrum, over een gletsjer wandelen en zwemmen met dolfijnen.
Na mijn High School avontuur, brak in Nieuw-Zeeland de zomervakantie aan. Mijn ouders kwamen me opzoeken en samen met hen ben ik nog verder gaan reizen door dit mooie land. Het meest bizarre was nog wel om kerst te vieren aan het strand. Na oud en nieuw was het tijd om verder te reizen en mijn ouders weer gedag te zeggen. Australia, here I come!

Deze keer bracht het vliegtuig mij naar Sydney. En hier begon mijn backpackavontuur waar ik zo lang naar had uitgekeken. De eerste dag voelde ik me een heel klein meisje in een grote stad, gelukkig kwam een vriendin mij vergezellen voor de eerste 2 maanden. Samen zijn wij via Melbourne naar Mildura gereisd waar wij actief zijn begonnen met poetswerk en druiven plukken. We zaten in een heel gezellig hostel waar we vaak met zijn alle kookten, uitgingen en leuke dingen deden. In zo’n workhostel maak je echt vrienden voor het leven! Helaas verdiende het fruitplukken niet genoeg geld en voor we het wisten hadden we via het Work and Travel kantoor een baan geregeld op Hamilton Island. Hier werkten we als kamermeisje in een viersterren appartement.
Na 3 maanden hard werken ging ik dan eindelijk rondreizen. Ik vloog terug naar Melbourne en hervatte mijn reis. Het mooiste vond ik de outback. Op weg naar Alice Springs stopte de bus in Cooper Pedy. Dit is echt de gekste plaats waar ik ook ben geweest want de mensen wonen hier onder de grond, want daar is een heerlijke constante temperatuur van 24 graden. Heel bijzonder om dan ook in een ondergrondshotel te slapen.

Vervolgens trok ik van Cairns terug naar Sydney. Waar ik naast vreemde andere activiteiten zoals krokodillen aaien, kangaroo eten, koala’s knuffelen, skydiven en zorben, natuurlijk ook een poging heb gewaagd met surfen. Wat overigens geen groot succes was.

Wel heb ik enorm genoten van snorkelen in great barrier reef en van fraser island. Een zeer apart strand eiland met geweldige meren, waaronder het schoonste meer ter wereld: Lake McKenzie.

Terug aangekomen in Sydney vervolgde ik mijn reis in Fiji. Hier heb ik nog 2 weekjes kunnen luieren op het strand, en Fiji verkennen. In het vliegtuig zat ik samen met het Fiji rugby sevens team (rugby met 7 spelers) die net wereldkampioen waren geworden, dus werden we feestelijk onthaalt met fijiaanse muziek en was het de rest van de tijd nog lang feest in Fiji.

Vervolgens ging ik naar het laatste land dat ik aan zou doen tijdens deze ‘wereldreis’: de verenigde staten. Ik vloog naar Denver waar ik samen met mijn vriendje en zijn ouders nog een rondtour heb gemaakt langs de rocky mountains, yellowstone, st louis en chicago. Vanuit daar verliet ik iedereen weer en ging ik naar mijn laatste stop: LA. Daar heb ik nog 9 dagen mogen vertoeven; in Disneyland, Venice Beach en natuurlijk de Walk of Fame. ??Na 51 weken weg te zijn geweest uit Nederland kwam ik dan eindelijk weer aan in Amsterdam. Ik heb echt een geweldig jaar
gehad en kan iedereen de combinatie High School en Work & Travel aanraden. Het is echt een geweldige combinatie van twee te gekke programma’s!

Groetjes,
Stephanie Sarneel