Afscheid van een springlevende dochter die naar Amerika vertrekt - moeder Annemie schrijft hierover

Rouwprocesje en de Rocky Mountains....

Wat ik meemaak is ‘overwhelming'. O, even mijn Amerikaanse dochter uitzwaaien, ze gaat net naar school.
Wat ik meemaak is een klein rouwprocesje. Rouwprocesje van een springlevende dochter van pas 17 jaar. Ze zit ver weg, kilometers ver. Mijlen ver, beter gezegd. Ik wil niet weten hoeveel maar ergens ver weg in Amerika. Bijna aan de andere kant tegen die onherbergzame Rocky Mountains geplakt in een onbekend dorp. Niemand die daar ooit komt op zijn rondreis met camper door The Sates. ‘Waar??', vraagt men. Toch is het er mooi, schijnt.

‘Hoe lang?' Dat wil ik wél weten. En tellen. Aftellen wel te verstaan. De aftelkalender hangt in de keuken. Iedere maand gaat er één kaart af van de 10. Nee, ze gaat geen jáár, 10 maanden maar! ‘Dat ga je niet doen, hè, aftellen', zei mijn dochter van te voren. ‘Nee natuurlijk niet', maar ik kon het niet laten. Ik moest íets die eerste maand, iets doen, iets zien van hoe lang nog. Ze weet het niet. Ik kijk er nog niet te veel naar: er hangen er nog acht....

‘Wanneer ga je erheen?' ‘Niet, mag niet van de organisatie', zeg ik braaf. En ik som nog braver alle redenen op waarom niet. Mocht je me toevallig tegenkomen, vraag dan niet wannéér maar òf ik erheen ga! Misschien kun je zelf enkele redenen verzinnen. Zoals: 'de heimwee neemt toe als je elkaar ziet'. Lijkt tegenstrijdig maar ‘de organisatie', zegt dat het zo is. Ik neem dat maar aan.

Ja, ze leert er heel veel van, natuurlijk, maar vertel het mij niet!
Ik heb er geen boodschap aan. Misschien dat ik het over 10 jaar of zo met je eens ben.
Eerlijk gezegd ben ik een kloek, zo'n moederkloek. 'Altijd ben je met ze bezig', zei eens iemand. Viel wel mee, maar ik zorgde wel dat ze zichzelf konden bezig houden, ideeën hadden, geprikkeld werden. Ja, en zij, mijn middelste, wérd geprikkeld, door Amerika en kreeg al in de brugklas het sublieme idee erheen te gaan. Ja, toen dacht ik ook dat het goed is voor je ontwikkeling. Maar dat is weer 5 jaar geleden, toen ik dat dacht.

Toch kan ik nu mensen een béétje gelijk geven die met het cliché kwamen bij het afscheid: 'Missen went'. Niet te begrijpen dat je echt, dus écht, iemand moet missen, vind ik nu. Hoe doen die mensen dat? Ik rouw om een springlevende. Rouwen om een dode, zeker een kind, lijkt me niet te doen. Maar ook dat schijnt te wennen na ik wéét niet hoeveel jaar. Ik wil het niet weten.

Het went een beetje nu. Dank zij afleiding, mijn werk, erover te praten of er juist níet over te praten. Ook dank zij mijn andere 2 kinderen, om me heen, maar waar ik raar genoeg te weinig aan denk. Sorry als mam wat afwezig is. En we hebben er dus tijdelijk een bijgenomen.
Ook een uitwisselingsstudent, voor een jaar, eh 10 maanden. Uit Amerika, kan ik meteen uitleg vragen over Amerikaanse dingen die ik niet snap. Zijn er best veel. En het compenseert de leegte, een klein beetje.

Trouwens niet iedereen snapt mijn rouwprocesje. Waar héb je het over?? (Over mijn liefste dochter!) Maar dat zijn natuurlijk de minder kloekerige moeders. Of moeders die draken van pubers hebben die je zó graag een enkeltje Rocky Mountains geeft. Helaas was die van mij niet zo, meen ik me te herinneren.

Sterker nog, ze was gezellig, huiselijk, open, bijna volwassen, bijna een vriendin. En dan gaat ze. Ja, net als bij een overledene, onthoud ik alleen de goede dingen. Sorry dat ik weer vergelijk wat niet te vergelijken is. Tjonge, wat een pech nu dat ze zo was.
Ik bedoel, dat ze zo ís. We skypen nog, soms. Wat een uitvinding. Leve de techniek en dank bij deze aan allen die dit bedacht hebben. Wat robotachtig en vol pixels zie ik haar, echt, iedere 2 weken doen we het! Kletsen we weer bij, makkelijk 2 uur.

Ze heeft het leuk. Begin was moeilijk. Nu heeft ze haar draai, zoals dat heet. Haar draai in de Rocky Mountains. Ons kan ze ook best missen. Ze is sterker dan mij, stukken! Ik had dit vroeger niet in mijn hoofd gehaald. Mijn zus wel. Die deed dat toen al, zo'n high school jaar. Die was ook tougher dan mij. Zou het overerfbaar zijn? Ik bedoel, zou zoiets van tante op nicht kunnen gaan? Van mij heeft ze het niet.

De dagen net voordat ze ging, dat was een hel. Buikpijn. En ondertussen afscheidsfeesten regelen, visum, koffers etc. etc. Op mijn wanhopigste moment, 's nachts natuurlijk, heb ik me nog eens tot God gewend en hem gevraagd waarom dit nou míj en niet mijn zús overkwam. Zij was toch de sterkste van ons twee. Waarom stuurde hij die kinderen van mijn zus niet naar de Rocky Mountains, waarom zo nodig die van mij???

Het antwoord? Misschien over 10 jaar.

Annemie Engels
Moeder van één van onze High School studenten in Amerika
en tegelijk gastmoeder van een Amerikaanse student

Once in a life time opportunity

Het aftellen is al begonnen en de emoties over naar huis gaan zijn heel erg gemixt. Aan de ene kant kan ik niet wachten om weer thuis te zijn, mijn vrienden en familie weer te zien, lekker oer- Hollands- eten te eten en weer in je vertrouwde omgeving zijn. Maar aan de andere kant betekent het ook dat binnen twee maanden het beste jaar van mijn leven afgelopen is.
Mijn High School jaar in de Canadese provincie Nova Scotia was echt een ‘once in a lifetime opportunity'. Het is de perfecte kans om een andere cultuur te ervaren, heel veel nieuwe vrienden te maken en zoveel nieuwe leuke dingen te doen. De internationale studenten organisatie hier in Nova Scotia organiseert elke maand een leuk typisch Canadees uitje. Zo zijn we gaan schaatsen, hebben we een ijshockey wedstrijd bezocht, zijn we wezen skiën en nog veel meer.

Ondanks dat het zo'n bijzonder jaar is, voelt het leven hier nu, na 8 maanden, angstaanjagend gewoon. De eerste paar maanden is alles nog nieuw en bijzonder, maar na een tijdje begint de routine er in te komen; net als thuis ga je gewoon naar school, moet je je huiswerk maken, help je jouw gastgezin met huishoudelijke klusjes en dan vliegen de dagen voorbij.
Alles voelt nu heel gewoon, maar er zijn wel echt grote verschillen met Nederland. De Canadese high school is een typische 'Amerikaanse' high school zoals je die altijd in films ziet, met een football of ijshockey team waar je met al je vrienden naar de wedstrijden gaat, je hebt kluisjes met een draaislot, je gaat naar school met de grote gele schoolbus en aan het eind van het jaar is er ook een echt prom.

Ik ben heel erg blij dat ik er voor gekozen heb om naar Canada te komen, want vanaf het moment dat ik in het Canadese vliegtuig stapte tot nu is iedereen zo ontzettend aardig tegen me geweest. Canadezen zijn super sociale, open en vriendelijke mensen.
Mijn hoogtepunt was dat ik aan de schoolmusical heb meegedaan. Het is heel belangrijk om actief te blijven in het jaar, want als je je gaat vervelen ga je thuis heel erg missen. Het is heel goed om iets te doen wat je leuk vind zodat je bezig blijft. En doordat ik in de musical zat heb ik zo veel vrienden gemaakt. Het was ontzettend gaaf en gezellig om aan de musical mee te werken. Het is heel jammer als het eenmaal over is, maar het eindresultaat is zo geweldig.
Naast dat het natuurlijk een ontzettend gaaf jaar is, is het ook een heel erg leerzaam jaar. Natuurlijk word je super goed in Engels (en na een tijdje is het zelfs moeilijk om Nederlands te spreken) maar je leert ook heel veel nieuwe dingen over jezelf en je groeit op tot een zelfstandig individueel. Ik heb zelf veel ups en downs gehad en sommige dagen miste ik thuis veel erger dan andere dagen, maar in Nederland heb je ook goede en slechte dagen. Er zijn dingen die moeilijk zijn om aan te wennen, bijvoorbeeld in een ander gezin leven en andere regels hebben dan thuis, maar hier heb ik geleerd om er zelf mee om te gaan en aan een oplossing te werken. Ik ben zo veel wijzer geworden van dit jaar en ik ben zo blij dat ik de kans heb gekregen om dit jaar te ervaren.

Ik heb vrienden voor het leven gemaakt van over de hele wereld. Je maakt niet alleen vrienden uit Canada, maar ook heel veel internationale vrienden uit Brazilië, Thailand, Duitsland, België, Mexico en zoveel andere landen. Ik weet nu al dat sommige vriendschappen altijd blijven bestaan, ook al wonen ze aan de andere kant van de wereld. Je deelt een geweldige ervaring met ze en niemand kan je die ooit afnemen.
In mijn laatste paar maanden zijn er nog zoveel dingen die ik wil doen en eigenlijk wil ik dat dit geweldige jaar niet over gaat. Ik ben zo blij dat ik gekozen heb om een jaar naar Canada te gaan, en ik zou het zo nog een keer doen, zonder twijfel!

Iris Rodenburg
Halifax, Nova Scotia, Canada

Tessa nam deel aan het zomerprogramma in Canada

Canada, probably the best three weeks of my life!

Pas vier weken voordat het vliegtuig vertrok heb ik besloten om drie weken naar het English Second Language Summer Camp in Canada te gaan. Ik dacht er al lang over om dit na mijn examen te gaan doen, maar dat duurde jammer genoeg nog een jaar... Ik praatte bijna elke dag over Canada en dat ik er zo'n zin in had, en toen zei mijn moeder ineens: 'Kan je niet deze zomer gaan?'' Ik ben direct op de site van Travel Active gaan kijken en.. het kon! De drie weken tot mijn vertrek gingen heel erg snel. Op zondag 18 juli was het dan zover. Ik vloog vanaf Brussel naar Montreal, en daar moest ik overstappen voor het vliegtuig naar Halifax. Het afscheid met mijn moeder vond ik moeilijk, want ik ging voor het eerst alleen naar de andere kant van de wereld. Maar eenmaal in het vliegtuig dacht ik alleen maar: Canada, here i come!

Op het vliegveld van Halifax (Nova Scotia) wachtte Candace met een bordje ‘Tessa' op me. De eerste ontmoeting was fantastisch en ik voelde me meteen op mijn gemak! We reden naar het plaatsje Truro waar de Campus zich bevindt en we hebben veel gekletst. Ik was zo excited om mijn room mate te ontmoeten en Candace vertelde dat haar naam Cookie was en dat ze uit Japan kwam. Toen ik op de Campus aankwam was er niemand, want iedereen was op een dagtrip. ‘s Avonds ontmoette ik Cookie en we waren meteen best friends. We hebben heel de nacht gepraat en gelachen ondanks onze jetlags ha-ha. De volgende dag hadden we class. Je wordt ingedeeld in een klas met leeftijdsgenoten die op hetzelfde niveau Engels zitten als jij. De lessen zijn heel erg actief en allesbehalve saai. We organiseerden debatten, reizen, keken Engelse films en schreven daar dan een review over.

Op doordeweekse dagen hadden we les van 9 tot 12 en daarna van 1 tot 3 was het homework time. Daarna waren er activiteiten tot 's avonds, zoals zwemmen, sporten, schilderen, shoppen. In de weekenden waren er altijd dagtrips zoals naar het Magic Mountain park en naar een groot shopping mall en daarna de bioscoop. Er was altijd iets te doen!

Met al die mensen om je heen uit de hele wereld is natuurlijk hartstikke leuk. Zo heb ik mensen ontmoet uit Japan, Mexico, Spanje, Duitsland, Zuid-Korea, Thailand, Brazilië en China. Je leert zoveel van andere culturen, zelfstandig zijn en om nieuwe vrienden te maken. Ik ben drie weken in Canada geweest en ik heb zoveel leuks meegemaakt. Jammer genoeg kwam er ook een eind aan de drie weken en moest ik afscheid nemen. Ik wilde echt niet naar huis, vooral niet omdat alle leuke mensen die ik daar had ontmoet nog bleven..

Na mijn terugkomst heb ik de hele week last van een jetlag gehad en zat ik hele nachten achter Skype en MSN met mijn nieuwe vriendinnen en vrienden in Canada te chatten.

Cookie spreek ik nog heel vaak en de met anderen heb ik soms nog contact via Facebook. Ik ben in oktober ook nog een weekend naar Hamburg geweest om een vriendinnetje op te zoeken die ik tijdens Summer Camp heb ontmoet, dus dat is echt hartstikke leuk.

Waar ik spijt van heb, is dat ik niet meer weken heb geboekt. Tsja, maar ik heb nu wel een kans om een keer naar Japan of Mexico te gaan. Als je de kans krijgt om dit een keer te doen, zou ik zeker gaan. Ik zou het zo weer willen doen, maar dan langer!

xoxo Tessa Schutte

Esther's High School jaar in Engeland

Mijn High School Year Engeland

Tja, daar zit ik dan in Engeland terug te denken aan de eerste vijf maanden die ik hier geweest ben. Wat zijn ze leuk geweest en vooral super snel voorbij gegaan.

Afscheid en nieuw begin

Ik weet nog precies toen ik op Schiphol stond en afscheid moest nemen van mijn familie en vrienden. Ik had nog nooit alleen gevlogen, dus dat was echt super spannend. Nadat ik mijn ticket had opgehaald en door de paspoortcontrole was, moest ik door de douane. Natuurlijk houden ze me aan, omdat ik een passer in mijn etui had zitten. Gelukkig gebeurde er verder niks ergs en kon ik er gewoon doorheen. Ik vloog naar London Gatwick en daar aangekomen zou ik iemand van de Engelse organisatie ontmoeten. Die kon ik natuurlijk niet vinden, dus na een half uur rond te lopen, had ik haar eindelijk gevonden. Op het vliegveld waren nog 5 andere Deense uitwisselingsstudenten. Met één daarvan had ik van tevoren al gemaild, omdat we samen in een gastgezin zouden komen, wat uiteindelijk niet doorging. Maar we wonen nu naast elkaar, erg gezellig en een heel leuk meisje.

Introductie in Londen

De introductie in Londen, vond ik zelf erg lastig, ik was het enige Nederlandse meisje tegenover vijf Denen, zes Duitsers en één Italiaanse. De Duitsers en Denen vonden het erg lastig om in het begin Engels te praten, wat ik zelf ook wel snap, voor hen is het natuurlijk ook anders en nieuw. Zij waren allemaal al een keer samen op een kamp geweest en kenden elkaar al. Uiteindelijk stelden ze zich meer open, en heb ik echt een toptijd gehad.

Ontmoeting met mijn gastgezin

Na deze vijf dagen introductie, ging ik per bus naar mijn gastgezin. Wat was ik zenuwachtig. Na twee uur ontmoette ik mijn gastmoeder. Ik weet nog heel goed wat het eerst was dat mijn gastzusje zijn: ‘Zo'n lange student hebben we nog nooit gehad.' Ja, ik ben dan ook langer dan haar vader. Ik verlangde naar bruin brood, dat had ik in Londen niet gegeten. Natuurlijk werd het voor me geroosterd. Gelijk bleek mijn gastgezin erg leuk te zijn, en dat zijn ze na vijf maanden nog steeds.

School in het algemeen

Mijn school is een IB (Internationaal Baccalaureate) school en niet een A-level school, daarom moest ik 6 vakken kiezen, 3 op standard level en 3 op higher level. School is nu nog steeds erg zwaar en ze verwachten dat je minimaal 3 uur per dag met je huiswerk bezig bent. Ik denk, omdat het een IB school is, dat ze veel eisen. Je kansen zijn dan later ook beter om toegelaten te worden op een Engelse universiteit. Ik doe niet elke dag 3 uur huiswerk, maar wel meer voor school dan in Nederland. Het is anders. Zo moet je altijd je huiswerk inleveren en plannen ze veel dingen op korte termijn.

Eerste schooldagen

De eerste dag in een andere bed en in een andere omgeving is raar, maar alles went. Om half 7 ging mijn wekker, omdat het ongeveer een uur duurt om op school te komen. In Nederland zouden ze de afstand fietsen, maar hier nemen ze de bus. School begint later, maar dat betekent helaas voor mij niet langer slapen. Wij hadden op school de eerste 3 dagen introductie, omdat het voor iedereen nieuw was in de Sixt Form. Al snel bleek dat ik niet de enige uitwisselingsstudent was. Aan de ene kant erg leuk, je hebt mensen met dezelfde gevoelens, maar aan de andere kant je wilt graag je Engels verbeteren en de Engelse cultuur leren kennen. Na deze introductiedagen, gingen we met ons deel van de groep naar Swattenden voor 3 dagen. Dit was een soort kamp en je deed allemaal activiteiten om elkaar beter te leren kennen en te vertrouwen, echt een goed idee van de school.

Nieuwe vrienden

Dat je geen vrienden krijgt, daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Als jij open staat voor nieuwe contacten, zijn zij dat ook. Jij bent anders en daardoor interessanter. De spreuk: ‘neuken in de keuken' is altijd een leuke opstarter. Meestal ga ik met een aantal vrienden na school naar Starbucks of een van de andere leuke cafeetjes. In het weekend gaan we vaak naar stadjes in de buurt. Ik heb een buspas, waardoor in onbepertk in mijn hele gebied kan reizen, erg handig! Wat ze zeggen over de Engelse mode is ook niet waar, want je kunt hier hartstikke leuke dingen kopen. Wel is het zo dat Engeland een stuk duurder is dan Nederland, maar daar raak je gewend aan. In de vakantie's ben ik al een paar keer naar Londen geweest en gewoon kletsen en diepere gesprekken met vrienden zijn ook erg leuk.

Nederland ó Nederland jij bent mijn kampioen

Natuurlijk mis ik mijn familie en dat ging ik me alleen maar meer realiseren toen er uitwisselingsstudenten naar huis gingen. Ik realiseerde me wie ik thuis had achter gelaten en welke invloed dat had. Tijdens Kerstmis was het ook heel erg moeilijk, dat is echt een familie gebeuren en dat vier je nu met een andere familie en er zijn andere gewoontes. Uiteindelijk was het super gezellig. Oud & Nieuw daarentegen was ontzettend raar, ik heb geen vuurwerk gehoord en geen champagne gedronken. Het helpt mij heel erg om zo rond de twee á drie weken met mijn ouders te skypen. Ook is mijn zusje en een vriendin hier geweest en dat helpt erg goed, als ik nu met ze praat weten ze waar ik het over heb en hoe het er uitziet. Mijn ouders komen met Pasen en daar kan ik haast niet op wachten.

‘Just like in the movies!’

Rosa deed met het High School Programma van Travel Active een tussensemester in de Verenigde Staten. Lees hier hoe zij dit ervaren heeft.

Nu 3 jaar geleden heb ik besloten om het eerste semester van VWO5 naar Amerika te gaan om het High School Amerika programma te volgen. Ik werd geplaatst in Houston in de staat Missouri.

Mijn tijd in Amerika is een ongelofelijke ervaring geweest. Missouri is een staat in de Mid-West en wordt vaak beschreven als het gebied van de cowboys en dat klopt helemaal! Ik had een ontzettend leuk gastgezin die een eigen ranch had. De familie bestond uit mijn gastouders, gastbroer die in het weekend terug was van college en gastzus die samen met haar man en dochtertje op dezelfde ranch woonden. Het was ontzettend leuk om het echte Amerikaanse leven mee te maken. Het leven op een ranch is echt ontzettend mooi! Samen met de rest van de familie een kudde koeien naar een ander gedeelte drijven op paarden of 4wheeldrivers. Het leek op een echte Wild Western film!

Mijn gastgezin was enorm gastvrij en lief. Al bij aankomst hing er een poster boven mijn bed met: ‘Welcome to the family, Rosa!’. In vijf maanden tijd heb ik een hele hechte band opgebouwd met mijn gastgezin. Afgelopen januari heb ik ze weer opgezocht en het voelde weer echt alsof ik daar thuis was. Tijdens mijn verblijf in Amerika heb ik ontzettend veel leuke dingen gedaan: cheerleader geweest, in het voetbalteam gespeeld, geleerd paard te rijden, mijn gastgezin geholpen bij het organiseren van een Missverkiezing, met Amish mensen gepraat, nieuwe vrienden ontmoet, Thanksgiving gevierd en met mijn gastgezin naar Mexico geweest. Mijn gastgezin gaat elk jaar met Kerst naar Mexico samen met een groep van de kerk om in één week een huis te bouwen voor een gemeenschap die op een vuilnisbelt leeft, dit doen ze in plaats dure cadeaus kopen voor Kerst. Als een echte Amerikaanse scholier met een gele schoolbus naar school gaan, nieuwe vakken zoals American Government en speech volgen en het football team aanmoedigen als cheerleader zijn dingen die ik niet snel zal vergeten.

Mijn High School ervaring verliep niet zonder ups and downs. Vooral de eerste maand had ik verschrikkelijke heimwee en moest ik erg wennen aan mijn nieuwe leven. Het cultuurverschil is groter dan je zou verwachten. Opgegroeid in het liberale vrije Nederland is het wel even aanpassen. Toch zou ik het zo weer doen! Ik heb ontzettend veel geleerd, ook over mezelf.

Ik had er bewust voor gekozen om tijdens VWO5 een half jaar High School te doen. Ik was 16 jaar en High School Amerika na mijn eindexamen was niet mogelijk omdat ik dan te oud zou zijn. Daarnaast ligt het onderwijsniveau in Amerika lager dan in Nederland. Je hebt een selectie vakken die je tijdens één van de vier schooljaren moet volgen. Vijftienjarigen en achttienjarige zitten daardoor bij elkaar in de klas en de lesstof wordt vaker aan de jongere leerlingen aangepast.

Om als 18/19 jarige in een gastgezin te leven is denk ik ook heel anders dan als 16/17 jarige. Je moet je natuurlijk wel kunnen aanpassen aan de regels van een gastgezin die heel anders zijn dan in Nederlandse gastgezinnen en je bent afhankelijk van andere mensen om ergens te komen omdat alles is ingesteld op vervoer per auto.

Het was eerst nog onzeker of ik wel toestemming van mijn middelbare school zou hebben om tijdens VWO5 weg te gaan. Aan de hand van een duidelijke jaarplanning liet ik zien welke toetsen en werkstukken (dit bleek mee te vallen, tweede helft van het jaar is namelijk drukker) ik op welk moment zou inhalen. Dit bleek ontzettend mee te vallen, omdat de 2^e helft van het jaar drukker is. Ik had met mijn school de afspraak gemaakt dat ik de toetsen die ik zou missen in Amerika zou maken en dan per post terug zou sturen en bij mijn vertrek zijn mijn koffer dan ook vol met schoolboeken.

Toen ik in Amerika was had ik echter niet zoveel tijd om naast mijn Amerikaanse leventje ook nog het schoolwerk voor Nederland te doen. Bij terugkomst heb ik toen alle toetsen ingehaald met goede resultaten en ben ik probleemloos overgegaan naar VWO6.

In Nederland naar school gaan was weer even wennen, maar ik zat er al snel in. Een grote stimulans was dat ik graag geen jaar over wilde doen en met mijn vrienden naar VWO6 wilde gaan. Je kunt natuurlijk ook een heel jaar weg gaan. Dit had ik ook niet erg gevonden aangezien mijn tijd in Amerika zo geweldig was. Ik ben ontzettend blij met mijn High School ervaring in Amerika en zou het echt iedereen willen aanraden. Ik heb er geen moment spijt van gehad, zelfs niet toen ik al die toetsen moest inhalen! Natuurlijk heb je zo nu en dan twijfels en is het eng, maar ik beloof je dat je er absoluut geen spijt van zal krijgen!

Rosa Deen

Ps: Bekijk hier ook mijn foto's!

Anemone had de tijd van haar leven in Argentinië!

Een verhaaltje schrijven over wat je het afgelopen jaar hebt gedaan. Dat was voor mij altijd een simpele en een beetje saaie opdracht. School, hockey, nog een leuke vakantie tussendoor en dat was het dan wel weer. En zo ging het ongeveer elk jaar. Tot en met mijn eindexamen…

Ik was altijd van plan om meteen te gaan studeren na de middelbare school. Want dat leek mij gewoon hartstikke leuk: universiteit, andere stad, op kamers wonen enz. Maar ik had geen idee wat ik wilde studeren en wilde niet zomaar iets gaan studeren om het studeren. Misschien toch maar een jaartje er tussenuit dan. Maar wat en waarheen? Eerst wat rondgekeken op internet, toen wat informatie aangevraagd en voordat ik het wist zat ik op een informatiebijeenkomst bij Travel Active. Een organisatie die heel veel opties biedt voor een tussenjaar: vrijwilligerswerk, au pair, reizen combineren met werken of een taal leren. Deze programma’s leken me allemaal heel leuk maar trokken me toch niet echt heel erg aan, net als alle studies…..Totdat ze over het High School programma begonnen. Dat leek mij eerst maar niets: 18 jaar en net zes jaar middelbare school gehad, waarom zou ik dan nog een jaar High School gaan doen? Maar uiteindelijk bleek het juist het perfecte programma om een andere taal te leren en kennis te maken met een andere cultuur. En dat was precies wat ik wilde.

Vanaf toen ging alles heel snel. Na een gesprek bij de organisatie werd ik aangenomen voor het programma en konden de voorbereidingen beginnen. Ik moest een heel pakket maken over mezelf. De gastgezinnen doen dat ook en daarmee probeert de organisatie een goede combinatie te maken. Daarna nog prikken halen, inkopen doen en natuurlijk van iedereen afscheid nemen. Voor mij ging het vooral allemaal heel snel en ineens zat ik al in het vliegtuig naar Argentinië.

Na een lange reis eerst even een weekje bijkomen tijdens de oriëntatieweek in Rosario. Een gezellig weekje met alle internationale uitwisselingstudenten waarin we informatie kregen, wat Spaanse lessen volgden en alvast een beetje kennis maakten met de Argentijnse cultuur. En toen was het zover. Het was tijd om naar het gastgezin te gaan. Om kennis te maken met de familie waar ik 11 maanden lang zou gaan wonen. Ik had wel hun pakket gezien met foto’s en brieven. En we hadden al een beetje contact gehad via de mail maar verder had ik geen idee waar ik terecht zou komen. Dus ik was behoorlijk zenuwachtig.

Maar die zenuwen waren uiteindelijk nergens voor nodig. Ik kwam in een hele leuke en lieve familie terecht en voelde me al snel helemaal thuis. De eerste week maakte ik al meteen kennis met opa’s, oma’s, alle ooms, tantes, neefjes en nichtjes, de hele hockey/rugby club, alle amigos uit de wijk en mijn nieuwe klasgenoten. Ik sprak nog maar een paar woordjes Spaans maar dat maakte niks uit. Iedereen wilde me leren kennen en met handen, voeten en woordenboeken begrepen we elkaar nog best goed. In het begin was dat best moeilijk en vermoeiend maar het is toch wel de leukste manier om een nieuwe taal te leren.

Na de eerste maand kwam er snel ritme in mijn nieuwe Argentijnse leven. Elke ochtend school, ’s middags siesta slapen, huiswerk maken of wat leuks doen en ’s avonds hockeytraining. In het weekend een hockeywedstrijd en bijna elke zondag asado (= soort van Argentijnse BBQ) met de hele familie. Tijd voor heimwee was er dus niet, want er was genoeg te doen.

Na een half jaar ruilde ik de middelbare school in voor de universiteit. Daar heb ik een aantal leuke cursussen gevolgd. Naast mijn “normale” Argentijnse leven maakte ik tussendoor nog allemaal reisjes georganiseerd door de uitwisselingsorganisatie. Ik heb ongeveer heel Argentinië gezien. De watervallen aan de grens met Brazilië, de hoofdstad Buenos Aires, de studentenstad Cordoba, de bergen en meren van Bariloche, het koude zuiden van de gletsjers van Calafate tot aan Ushuaia, “het einde van de wereld” want zuidelijker heb je alleen nog maar Antarctica, en de mooie provincies in het Noorden met veel bergen, rotsen en cactussen. En daarnaast ook met de familie nog een aantal uitstapjes gemaakt in de provincie Mendoza, die is ongeveer even groot als Nederland en daar was dan ook genoeg te zien en te doen.

Ik heb een hele leuke tijd gehad in Argentinië. Ontzettend veel geleerd, heel veel nieuwe mensen ontmoet en heel veel leuke dingen gedaan en mooie dingen gezien. De 11 maanden gingen dan ook heel erg snel voorbij. Na een erg moeilijk afscheid van de familie daar was ik ineens weer terug in Nederland. Natuurlijk heel fijn om weer lekker thuis te zijn en iedereen weer te zien. Maar ik mis Argentinië en vooral mijn Argentijnse familie en vrienden nog steeds heel erg. In 11 maanden heb ik echt een band opgebouwd met die mensen. Ik heb er een tweede familie bij en ik ben ook zeker van plan om die snel weer op te gaan zoeken. Maar nu eerst maar eens beginnen met mijn studie Communicatie en informatiewetenschappen in Utrecht.

Groetjes,

Anemone van Arcken

Inge schrijft over haar High School avontuur in the USA!

Wie had ooit een paar jaar geleden gedacht dat ik in mijn eentje voor een jaar naar Amerika zou gaan? In HAVO 3 begon ik al over High School te praten en mijn ouders dachten dat het wel weer zou overwaaien, maar dat gebeurde niet. Mijn besluit stond vast, ik wilde naar Amerika toe om High School te gaan doen!

Na HAVO 5 was het dan zover, Ik ging naar Amerika toe! Een paar weken voordat ik weg ging, was ik toch ineens bang; Bijna een heel jaar zonder mijn ouders, broer, vrienden en vriendinnen, zou ik dat eigenlijk wel kunnen? Uiteindelijk heb ik mijn gedachten weer helemaal omgezet, ik ging ervoor en ik had er super veel zin in!

De oriëntatie in NYC was echt geweldig. Ik heb het daar heel erg naar mijn zin gehad, ik heb daar super veel gezien, de groep was ook echt heel gezellig!

Ik kwam in een dorpje in Pennsylvania terecht en ging naar New Oxford High School. Wat heb ik het daar naar mijn zin gehad! Ik heb elk seizoen een sport gedaan; in de herfst deed ik Hockey, in de winter Cheerleaden voor basketball en in de lente heb ik gevoetbald. Sporten is een hele goede manier om mensen te leren kennen. Ook vond ik het super leuk om een nieuwe sport te leren, zoals Cheerleading. Ik dacht dat het wel wat makkelijker zou zijn, nou niet dus, het is nog best moeilijk! Het was wel echt super leuk om te doen, want het is toch een team sport en je moest dan voor de basketball spelers cheerleaden, en de supporters (die vooral uit andere schoolleerlingen bestond) zaten ook altijd te kijken, heel gaaf dus! Voetbal was ook heel leuk om te leren. Ik had echt een super gezellig team , ik heb dus veel gelachen tijdens de trainingen en wedstrijden! Ook zat ik in Interact club en Yearbook club. Als je met veel dingen betrokken bent, leer je heel snel heel veel mensen kennen!

Na 2 maanden ben ik wel verwisseld van gastgezin. AYUSA, de partnerorganisatie van Travel Active dacht dat dit namelijk beter was voor mij. Als ik heel eerlijk ben ik ben blij dat ze dat zeiden. Mijn nieuwe gezin bestond uit twee meiden van 10 jaar oud, een zoon van 12 en vader en moeder. Ze hadden ook nog twee honden en een kat, het een hele drukke boel, maar ik heb echt een super tijd gehad. Mijn gastzusjes zaten ook op cheerleading. Bijna elke week was er wel een cheerleading competition, wat super leuk was! We zijn zelfs ook nog 2 keer naar Virginia Beach geweest, voor de National en World Championshipw! Ze zijn echt mijn tweede familie geworden en ik heb nog steeds veel contact met ze.

Voordat ik naar Amerika ging vroeg ik me altijd af of ze in de scholen ook echt van die grote lockers hadden, de gele schoolbussen, etc. Nou ik kan je vertellen, dat hebben ze allemaal; de grote lockers, lunches met warm eten, gele schoolbussen, hele dikke mensen, de cap (dat hoedje) gooien ze in de lucht als je geslaagd bent, prom king and queen, football games, en natuurlijk waren er ook cheerleaders en football players die vriend en vriendin waren. Zelf heb ik ook nog een vriendje gehad die football player was, maar dat was na 3 maanden ook weer uit.

Al met al heb ik echt een super super super leuk jaar gehad. Natuurlijk waren er momenten dat ik thuis miste, maar dat kan nooit op tegenover wat ik allemaal heb gedaan, meegemaakt en heb geleerd! Ik kan nu vloeiend Engels, heb veel van Amerika gezien, heb veel vrienden en vriendinnen gemaakt en een hele leuke tweede familie erbij!

Aan het einde van mijn jaar kwamen mijn ouders naar Amerika, zo kon ik ze alles laten zien en konden ze de familie ontmoeten. Daarna hebben we nog door Amerika gereisd. Ze gingen 3 dagen eerder dan ik naar huis, zo kon ik op mijn eigen manier van iedereen afscheid nemen. Het afscheid was heel erg moeilijk; ik had veel zakdoekjes nodig! Gelukkig is er nog wel skype, email en facebook!

Het hele jaar is een super ervaring geweest Ik zou het over zou doen en ik heb er helemaal geen spijt van dat ik het heb gedaan. Ik heb er de rest van mijn leven plezier van. Zo ga ik nu ook een opleiding in het Engels doen (wat ik voor mijn jaar Amerika nooit zou doen). Als je denkt dat je een jaar naar Amerika wilt gaan om daar High School te doen, zou ik het zeker wel aanraden, je gaat een super leuke tijd meemaken waar je echt geen spijt van zal hebben!!

Imke's High School jaar in Georgia, USA!

Een meisje uit mijn klas vertelde dat zij een jaar high school wilde gaan doen in Engeland. Ik had het er met een vriendin over en ons leek dat ook wel wat, maar dan in Amerika! We hebben op internet rondgekeken naar verschillende organisaties en we kwamen al snel bij Travel Active uit. Zo belandden we al snel in een lang proces van prikken halen, papieren invullen, een paspoort en een visum aanvragen en nog meer papieren invullen. Veel werk, maar ontzettend leuk om te doen want je komt steeds meer in de sfeer van je eigen avontuur.
In april werd ik gekozen door een gastgezin, yes! Mijn gastgezin bestond uit een vader en moeder met twee jonge kinderen van 8 en 9 jaar, ze wonen in Georgia, de staat boven Florida, lekker warm dus! Ik kreeg er steeds meer zin in om weg te gaan en voor mij kon de tijd niet snel genoeg gaan!

Toen was eindelijk de dag aangebroken, het afscheid op Schiphol. Mijn hele familie was er en al mijn vriendinnen, één van mijn beste vriendinnen waarmee ik het plan had om dit te gaan doen vloog ook toevallig op dezelfde datum, wat natuurlijk extra leuk was. Het afscheid was wel even moeilijk want je realiseert je dan toch wel dat je je familie en vrienden voor zo'n lange tijd niet meer zult zien, maar toch kon ik ook niet meer wachten om te vertrekken. Ik was er helemaal klaar voor om aan dit nieuwe avontuur te gaan beginnen!

Eerst zijn we voor een paar dagen met de een hele groep naar New York geweest voor een oriëntatie. Wat een geweldige paar dagen waren dat! We hadden een erg leuke groep en ondanks onze geannuleerde vlucht hebben we toch nog erg veel lol gehad en veel van New York kunnen zien. Op zaterdag vloog iedereen door naar zijn of haar gastgezin, toch wel erg spannend want nu begon het echt! De vlucht was niet al te lang en twee uurtjes later stond ik in Atlanta, Georgia. Ik had al een aantal maanden contact met mijn gastgezin en ik had al veel foto's van ze gezien dus ik wist hoe ze eruit zagen. Ik herkende ze dan ook meteen en zij waren ook dolenthousiast toen ze mij zagen. Mijn gastbroertje en zusje hadden een grote tekening voor me gemaakt met ‘Welcome Imke' erop, echt heel erg leuk!

In het begin was het wel even wennen, alles is natuurlijk nieuw en je kent nog niemand, maar op school ging het al snel goed en leerde ik ook steeds meer mensen kennen. Het eerste semester was koor een van de vakken die ik volgde. Ik voelde me meteen thuis in deze klas en iedereen was erg geïnteresseerd in mij, want het is niet niets als je vertelt dat je uit Nederland komt natuurlijk! In mijn koor klas kletsten we dus meestal ook meer dan dat we echt zongen. Iedereen had zoveel vragen en was zo geïnteresseerd en sommigen wilden zelfs graag Nederlands leren!

Naast school heb ik ook aan sport gedaan. Sport is heel belangrijk in Amerika en hier wordt ook veel aandacht aan besteed. Samen met een goede vriendin van mij uit Duitsland, ook een uitwisselingsstudent, ben ik softbal gaan spelen. We kwamen met 0,0 ervaring in een Amerikaans softbal team. Niemand vond dit erg en ze vonden het maar al te leuk dat wij buitenlands waren en om het ons te leren en ons te helpen met alles! Omdat mijn naam te moeilijk was om te onthouden heb ik daar een bijnaam gekregen, Dutchie. Deze stond uiteraard ook op de achterkant van mijn wedstrijdshirtje! De wedstrijden waren het leukste van allemaal. De teamsfeer die er hangt en iedereen moedigt elkaar aan, ‘Go Dutchie, Go Dutchie!' Ik heb hier ook veel nieuwe vrienden gemaakt, want als team doe je veel samen en je leert elkaar goed kennen en het zijn allemaal Amerikaanse meiden van mijn leeftijd, dus het was altijd echt super gezellig.

Na 10,5 maand in Amerika te hebben gewoond zat het er alweer op en was het tijd om weer naar huis te gaan. Het jaar is zo ongelofelijk snel gegaan, ik heb zoveel meegemaakt, nieuwe dingen ontdekt, en zoveel nieuwe ervaringen opgedaan dat het gewoon teveel is om op te schrijven. Ik heb een fotoboek van mijn hele jaar in Amerika voor mijn gastgezin gemaakt en die heb ik vlak voordat ik wegging aan ze gegeven. Voor hun was het ook heel erg moeilijk om afscheid te nemen want ik heb er toch een jaar lang gewoond en we hebben elkaar heel erg goed leren kennen. Mijn gastbroertje en zusje zagen mij echt als hun grote zus en mijn gastouders zagen mij als een derde kind van hen. Ik zie mijn gastgezin ook echt als een tweede familie, ik kan echt zeggen dat ik een tweede leven heb in Amerika.

Half juni 2010 ben ik teruggekomen in Nederland. Ik moet zeggen dat ik het ook wel weer heel erg fijn vond om iedereen hier weer te zien! Ik heb mijn familie en vrienden natuurlijk ook wel gemist, want het is niet niks om zolang bij ze weg te zijn. Ik vond het gek genoeg helemaal niet raar om weer in Nederland te zijn, ik hoefde niet te wennen en het voelde meteen weer goed. Ik denk dat dit ook wel komt doordat ik Nederland nooit ben vergeten terwijl ik in Amerika zat. Ik mis Amerika af en toe echt wel, vooral de school, mijn gastgezin en de vrienden die ik daar heb gemaakt.

Door dit jaar in Amerika ben ik wel veranderd, niet echt in mijn gedrag maar ik ben er wel ‘ouder' door geworden, volwassener. Mijn moeder in Amerika zei toen ik wegging, ‘Je kwam hier als een teenager, en je vertrekt als een young lady'. En zo voel ik het zelf ook, ik weet me beter te redden in bepaalde situaties en ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. Ik heb nu meer vertrouwen, ook in mezelf dat ik bepaalde dingen kan waarvan ik eerst dacht dat ik ze nooit zou kunnen.

Dit afgelopen jaar in Amerika heeft heel veel voor mij betekend, het is een jaar om nooit te vergeten en het is zeker een van de beste jaren uit mijn leven die niemand meer van me afpakt.

Don't dream it, do it!